dag 7: blauwer dan blauw

Vanmorgen hoefden we gelukkig een keer niet zo vroeg op te staan! We konden in ieder geval gewoon om half 8 opstaan en rustig gaan ontbijten. Om half 9 zouden we met dezelfde chauffeur als gisteren een bezoek brengen aan een van de vele grotten die hier in de buurt te vinden zijn. De grot waar wij naartoe zouden gaan was erg bijzonder, omdat er een groot knalblauw meer in ligt. We gingen samen met een gids en nog 4 toeristen de grot in. De grot is niet echt afgesloten van de buitenlucht, de bodem ligt alleen een stuk lager dan de gewone grond waar vandaan je via een trap afdaalt in de grot. Naarmate je verder afdaalde werd het blauwe water meer en meer zichtbaar, wat erg bijzonder was om te zien. Zoals wel meer mensen hier sprak onze gids helaas geen woord Engels. Gelukkig zat er een behulpzame Braziliaanse toeriste in de groep die behoorlijk voor ons kon vertalen. Eenmaal beneden in de grot was het flink foto's maken en vooral ook goed uitzoeken hoe je dat fatsoenlijk kon met weinig licht. Gelukkig lukte het uiteindelijk en hebben we mooie plaatjes kunnen schieten!
Wat wel opvalt is dat weinig mensen hier Engels spreken, maar dat degene die het wel kunnen, dit ook graag doen. Zo kwamen we bij de grot een man tegen die daar achter de balie zat, die in België had gewoond, en die graag wilde weten waar we allemaal al geweest waren etc. Zo is het wel leuk om te praten met deze mensen en hun meningen te horen over hun eigen land.
Na de grot werden we teruggebracht naar Bonito door onze chauffeur. Hier vandaan werden we naar de lodge in de pantanal vervoerd door een vader en een zoon die we de vorige dag al ontmoet hadden. Hier geldde hetzelfde als wat ik net schreef. De vader sprak nauwelijks Engels maar de zoon kon dit aardig. Met deze jongen heb ik dan ook veel zitten praten tijdens de 4 uur durende rit richting de lodge. Het landschap was niet echt heel enerverend dus we hebben veel zitten praten. Over van alles, het systeem van regering in Brazilië, studies, sport, de pantanal, favoriete voetbalclubs enzovoort.
Totdat we echt de pantanal in reden was het dus niet zo spannend, daarna kon er al wat wildlife gespot worden langs de weg. Capibara's, kaaimannen, een heleboel vogels en ik zou zweren dat ik een miereneter zag, maar we reden te hard voorbij om het echt goed te kunnen zien.
Na een verschrikkelijke hobbelweg en een deel van de rit over een stuk gras waar eigenlijk geen echt pad lag, kwamen we, na nog een in de modder vastzittende auto vlot getrokken te hebben, aan bij de lodge. Het stikt hier van de Nederlanders! Blijkbaar gaan alle Nederlandse Brazilië reizen naar deze lodge. Vanavond hebben we alleen hier nog niet veel aan gehad. We waren allemaal dusdanig moe dat we de koffers op onze kamers hebben gezet, hebben gegeten, met de gids wat zaken voor morgen hebben besproken en daarna naar bed zijn gegaan. Welterusten!
Dat dachten wij ook tenminste. Marjo kwam vlak voor het slapengaan nog even tot de ontdekking dat waterkranen zonder zeefje niet zo handig zijn voor verwende, nergens op bedachte Nederlanders! Ze hing bijna onder de kraan om haar mond te spoelen toen er opeens een kikkertje uit viel! Naar eigen zeggen heeft ze alles bij elkaar gegild en moest Ted op de late avond nog even naar buiten om de kikker weg te gaan brengen... goed, na deze ervaring konden we dan uiteindelijk wel gaan slapen. Welterusten!
Jordi (ook namens de rest)